Μετάβαση στο περιεχόμενο

Δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι
Στρατιώτης του Υπουργείου Εσωτερικών στον τόπο της επίθεσης που δολοφονήθηκε ο Χαρίρι.
Ημερομηνία14 Φεβρουαρίου 2005, πριν 19 έτη (2005-02-14)
ΤοποθεσίαΒηρυτός, Λίβανος
Συντεταγμένες33°54′07″N 35°29′40″E / 33.90194°N 35.49444°E / 33.90194; 35.49444Συντεταγμένες: 33°54′07″N 35°29′40″E / 33.90194°N 35.49444°E / 33.90194; 35.49444
ΤύποςΠαγιδευμένο με εκρηκτικά φορτηγό.
ΣτόχοςΡαφίκ Χαρίρι
ΟργανωτέςΚυβέρνηση της Συρίας και Χεζμπολάχ
ΈκβασηΕπιτυχής
Θάνατοι22
ΈρευνεςΕιδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο

Στις 14 Φεβρουαρίου 2005, ο πρώην πρωθυπουργός του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι σκοτώθηκε μαζί με άλλους 21 σε έκρηξη στη Βηρυτό του Λιβάνου. Τα εκρηκτικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν ισοδύναμα με περίπου 1.000 κιλά (2.200 λίβρες) TNT τα οποία πυροδοτήθηκαν καθώς η αυτοκινητοπομπή του οδηγούσε κοντά στο ξενοδοχείο Σαιντ Τζορτζ. Μεταξύ των νεκρών ήταν αρκετοί από τους σωματοφύλακες του Χαρίρι καθώς και ο πρώην υπουργός Οικονομίας, Μπασέλ Φλάιχαν.

Ο Χαρίρι ήταν μέρος της αντισυριακής αντιπολίτευσης στον Λίβανο. Η δολοφονία του πυροδότησε την Επανάσταση του Κέδρου, ένα λαϊκό κίνημα που ανάγκασε τη Συρία να αποσύρει όλα τα στρατεύματά της από τον Λίβανο μέχρι τον Απρίλιο του 2005. [1] Η δολοφονία οδήγησε επίσης τα Ηνωμένα Έθνη να συστήσουν το "Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο" για να ερευνήσει τη δολοφονία. Το Ειδικό Δικαστήριο, μαζί με μια ανεξάρτητη έρευνα που διεξήχθη από τον Λιβανέζο ταξίαρχο Βίσαμ Αλ-Χασάν, βρήκε σημαντικά στοιχεία για την ευθύνη της λιβανικής οργάνωσης Χεζμπολάχ στη δολοφονία. [2] [3] [4] Ένας από τους ερευνητές, ο Βίσαμ Άιντ, δολοφονήθηκε το 2008. [5]

Τον Αύγουστο του 2020, οι δικαστές από το Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο έκριναν τον Σαλίμ Αγιάς, έναν μεσαίο στέλεχος της Χεζμπολάχ, ένοχο ερήμην για πέντε κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας από πρόθεση του Χαρίρι με χρήση εκρηκτικών υλών. Τρεις άλλοι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν. Το δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η ηγεσία της Χεζμπολάχ είχε οποιαδήποτε ανάμειξη στη δολοφονία του Χαρίρι και δεν υπάρχουν άμεσες ενδείξεις ανάμειξης της Συρίας». Η Χεζμπολάχ αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη και ο αρχηγός της, Χασάν Νασράλα, αρνήθηκε να επιτρέψει τη σύλληψη του Αγιάς. [5]

Ιστορικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χαρίρι και άλλοι στην αντισυριακή αντιπολίτευση είχαν αμφισβητήσει το σχέδιο για παράταση της θητείας του Λιβανέζου προέδρου Εμίλ Λαχούντ, ενθαρρυμένοι από τη λαϊκή οργή και τη δράση των πολιτών που πήραν μέρος στην Επανάσταση του Κέδρου. Ο ηγέτης των Δρούζων του Λιβάνου Ουαλίντ Τζούμπλατ, νεότερο στέλεχος της αντισυριακής αντιπολίτευσης, δήλωσε μετά τη δολοφονία ότι τον Αύγουστο του 2004 ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ απείλησε προσωπικά τον Χαρίρι σε μια συνάντηση, λέγοντας του "Ο Λαχούντ με εκπροσωπεί ... Αν εσύ και ο Σιράκ θέλετε να φύγω από τον Λίβανο, θα καταστρέψω τον Λίβανο. [6] Η μαρτυρία του αναφέρεται, αλλά δεν επιβεβαιώνεται, στην Έκθεση Φίτζεραλντ του ΟΗΕ. Η έκθεση δεν κατηγορεί ευθέως τη Δαμασκό ή οποιοδήποτε άλλο μέρος, λέγοντας ότι μόνο μια περαιτέρω ενδελεχής διεθνής έρευνα μπορεί να εντοπίσει τον ένοχο. [7]

Μνημείο προς τιμήν του Χαρίρι

Σύμφωνα με αυτές τις μαρτυρίες, ο Χαρίρι υπενθύμισε στον Άσαντ τη δέσμευσή του να μην επιδιώξει παράταση της θητείας του Λαχούντ και ο Άσαντ απάντησε ότι υπήρξε αλλαγή πολιτικής και ότι η απόφαση είχε ήδη ληφθεί. Πρόσθεσε ότι ο Λαχούντ πρέπει να θεωρείται ως ο προσωπικός του εκπρόσωπος στον Λίβανο και ότι η αντίθεσή του ισοδυναμεί με αντίθεση στον ίδιο τον Άσαντ. Στη συνέχεια πρόσθεσε ότι ο ίδιος (ο Άσαντ) προτιμούσε να σπάσει τον Λίβανο πάνω από τα κεφάλια του Χαρίρι και του [ηγέτη των Δρούζων] Ουαλίντ Τζούμπλατ παρά να δει τον λόγο του στον Λίβανο να σπάει. [8]

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο Άσαντ απείλησε στη συνέχεια και τους δύο μακροχρόνιους συμμάχους του Χαρίρι και του Τζούμπλατ με σωματική βλάβη εάν αντιτίθεντο στην παράταση για τον Λαχούντ. Η συνάντηση φέρεται να διήρκεσε δέκα λεπτά και ήταν η τελευταία φορά που ο Χαρίρι συναντήθηκε με τον Άσαντ. Μετά από αυτή τη συνάντηση, ο Χαρίρι δήλωσε στους υποστηρικτές του ότι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να υποστηρίξουν την παράταση για τον Λαχούντ. Η αποστολή έχει λάβει επίσης αναφορές για περαιτέρω απειλές προς τον Χαρίρι από αξιωματούχους ασφαλείας σε περίπτωση που απείχε να ψηφίσει υπέρ της παράτασης ή ακόμα και σκεφτόταν να φύγει από τη χώρα. Η Ιρλανδή δημοσιογράφος Λάρα Μάρλοου ανέφερε επίσης ότι ο Χαρίρι της είπε ότι είχε απειληθεί από τον Άσαντ. [9]

Σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, ο Πρόεδρος Άσαντ δήλωσε: Ποτέ δεν τον απείλησα και κανένας αξιωματικός των πληροφοριών της Συρίας δεν του έστρεψε ποτέ όπλο στο κεφάλι. [10] Από την άλλη πλευρά, ο τότε αντιπρόεδρος Αμπντούλ Χαλίμ Χαντάμ που αυτομόλησε από το κόμμα Μπάαθ λόγω του χειρισμού του Άσαντ στη λιβανική κρίση δήλωσε σε συνέντευξή του στο Al Arabiya ότι ο Άσαντ απείλησε τον Χαρίρι με "εξαιρετικά σκληρά λόγια". Σύμφωνα με τον Χαντάμ: «Καμία συριακή υπηρεσία ασφαλείας δεν μπορεί να λάβει απόφαση ανεξάρτητα, εκτός από τον Σύρο πρόεδρο. Ο Άσαντ μου είπε ότι άνθρωποι στη Συρία συμμετείχαν [στη δολοφονία] και αυτό σημαίνει ότι συμμετείχε. [11] [12]

Στις 2 Σεπτεμβρίου 2004, ο ΟΗΕ υιοθέτησε το ψήφισμα 1559 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο καλούσε τη Συρία να τερματίσει την 29χρονη κατοχή του Λιβάνου.

Δολοφονία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πρωί της 14ης Φεβρουαρίου, ο Χαρίρι επισκέφτηκε το κοινοβούλιο και στη συνέχεια το Café de l'Etoile για περίπου είκοσι λεπτά. Έφυγε από το καφενείο με μια συνοδεία έξι αυτοκινήτων και ακολούθησε μια διαδρομή που κρατήθηκε μυστική μέχρι την τελευταία στιγμή. [13] Εξιμισι λεπτά μετά την έξοδο από το καφέ, καθώς η συνοδεία πλησίαζε στο ξενοδοχείο St. George στο Corniche, εξερράγη ένα παγιδευμένο φορτηγό, καταστρέφοντας τη συνοδεία. [13]

Η έκρηξη άφησε έναν κρατήρα πλάτους τριάντα πόδια στο Corniche. Συνολικά 22 άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου του Χαρίρι, σκοτώθηκαν και άλλοι 220 τραυματίστηκαν. Δεκάδες αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν, πολλά κτίρια γκρεμίστηκαν και σε πολλά άλλα έσπασαν παράθυρα. [14] Ο Χαρίρι θάφτηκε, μαζί με τους σωματοφύλακες που έχασαν τη ζωή τους στην βομβιστική επίθεση, σε μια τοποθεσία κοντά στο Τζαμί Μοχάμαντ Αλ-Αμίν.

Μια βιντεοκασέτα που βρέθηκε κρεμασμένη σε ένα δέντρο ανέλαβε την ευθύνη για την έκρηξη από την «Ομάδα Νούσρα και Τζιχάντ στην Ευρύτερη Συρία». [2] Καμία τέτοια ομάδα δεν είχε ακουστεί από πριν. [13] Μια κασέτα που προβλήθηκε από το Al Jazeera έδειχνε έναν γενειοφόρο άνδρα, ο οποίος πιστεύεται ότι είναι Παλαιστίνιος με το όνομα Αχμάντ Αμπού Αντάς, να αναλαμβάνει την επίθεση. Έγινε έφοδος στο σπίτι του Άντας, αλλά αυτός εξακολουθεί να αγνοείται. Μια έκθεση του ΟΗΕ του 2012 για τη δολοφονία εικάζεται ότι μπορεί να ήταν ο βομβιστής αυτοκτονίας, αλλά αναφέρει επίσης έναν μάρτυρα που δήλωσε ότι ο Άντας δεν είχε καμία σχέση με τη βομβιστική επίθεση. [8] Μια αναφορά του 2015 από τους New York Times αναφέρει ότι τα στοιχεία του DNA δείχνουν ότι ο Αντάς δεν ήταν ο βομβιστής, αλλά είχε δελεαστεί να κάνει το βίντεο για να ρίξει την ευθύνη στους Σουνίτες και στη συνέχεια πιθανότατα σκοτώθηκε. [2]

Η έκθεση του ΟΗΕ καθόρισε ότι η βόμβα είχε τοποθετηθεί σε ένα λευκό φορτηγό Mitsubishi Canter, με βάση πλάνα από CCTV από την κοντινή τράπεζα HSBC. [8] Πιθανότατα πυροδοτήθηκε από βομβιστή αυτοκτονίας στο όχημα, ο οποίος θα είχε αποφύγει τις ηλεκτρονικές συσκευές εμπλοκής της συνοδείας του Χαρίρι. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το φορτηγό Mitsubishi είχε κλαπεί από τη Σαγκαμιχάρα της Ιαπωνίας, στις 12 Οκτωβρίου 2004. [8]

Έρευνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η οδός όπου δολοφονήθηκε ο Χαρίρι

Στις 7 Απριλίου 2005 το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εξέδωσε ομόφωνα την απόφαση 1595 για να στείλει μια ερευνητική ομάδα για να εξετάσει τη δολοφονία του Χαρίρι. Η ομάδα, με επικεφαλής τον Γερμανό δικαστή Ντέτλεβ Μεχίς, παρουσίασε τα αρχικά της πορίσματα στην αποκαλούμενη έκθεση Μεχίς στο Συμβούλιο Ασφαλείας στις 20 Οκτωβρίου 2005.

Η έκθεση ενέπλεξε Σύρους και Λιβανέζους αξιωματούχους, με ιδιαίτερη έμφαση στους Μαχέρ αλ-Άσαντ, Ασέφ Σαουκάτ, Χασάν Χαλίλ, Μπαχτζάτ Σουλεϊμάν και Τζαμίλ Αλ Σαγιέντ. [15] [16] Ο Μαχέρ αλ-Άσαντ είναι αδελφός του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ και ο Ασέφ Σαουκάτ, ισχυρή προσωπικότητα στην κυβέρνηση, ήταν παντρεμένος με την αδελφή τους Μπούσρα. Ο Σουλεϊμάν είναι ανώτατος αξιωματούχος ασφαλείας της Συρίας και ο Αλ Σαγιέντ, ο μόνος Λιβανέζος από τους τέσσερις, ήταν επικεφαλής του Γενικού Τμήματος Ασφαλείας του Λιβάνου την εποχή της δολοφονίας του Χαρίρι.

Οι μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων μιας συνάντησης τον Αύγουστο του 2004 μεταξύ του Μπασάρ αλ Άσαντ και του Ραφίκ Χαρίρι που δημοσιεύτηκαν στην έκθεση αναφέρουν:

Σύμφωνα με τον κ. Χαρίρι, ο Άσαντ του είπε: «Ο Λαχούντ είμαι εγώ. Θέλω να ανανεώσω την εντολή του...Αν ο Σιράκ θέλει να φύγω από τον Λίβανο, θα σπάσω τον Λίβανο»...Ο Πρόεδρος Άσαντ τον είχε απειλήσει ευθέως και του είπε ότι η καταψήφιση της παράτασης θα θεωρηθεί ότι στρέφεται κατά της Συρίας. Σύμφωνα με τον κ. Χαρίρι, ο Πρόεδρος Άσαντ πρόσθεσε ότι σε αυτή την περίπτωση αυτοί, οι Σύροι, θα «ανατινάξουν αυτόν» και οποιοδήποτε από τα μέλη της οικογένειάς του και ότι θα τους έβρισκαν οπουδήποτε στον κόσμο. [17]

Στον απόηχο της έκθεσης, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζορτζ Μπους ζήτησε τη σύγκληση ειδικής συνεδρίασης των Ηνωμένων Εθνών για να συζητηθεί η διεθνής απάντηση το συντομότερο δυνατό για την αντιμετώπιση αυτού του πολύ σοβαρού θέματος. [18] [19] Εν τω μεταξύ, ο Μεχίς ζήτησε περισσότερο χρόνο για να ερευνήσει όλα τα στοιχεία. 

Λιβανέζοι πολιτικοί ζήτησαν να παραταθεί η διάρκεια και ο καταστατικός χάρτης της ερευνητικής ομάδας, ώστε να συμπεριληφθούν οι δολοφονίες άλλων επιφανών αντισυριακών λιβανέζων προσωπικοτήτων εκείνη την εποχή, όπως του δημοσιογράφου Σαμίρ Κασίρ (σκοτώθηκε από βόμβα αυτοκινήτου τον Ιούνιο του 2005) και του Γκεμπράμ Τουένι (επίσης σκοτώθηκε από βόμβα αυτοκινήτου, τον Δεκέμβριο του 2005). Μια δεύτερη έκθεση, που υποβλήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2005, επιβεβαίωσε τα συμπεράσματα της πρώτης έκθεσης. Στις 11 Ιανουαρίου 2006, ο Μεχίς αντικαταστάθηκε από τον Βέλγο νομικό Σερτζ Μπράμερτζ. 

Η λιβανική κυβέρνηση συμφώνησε σε αυτήν την έρευνα, αν και ζητούσε την πλήρη συμμετοχή, όχι την υπεροχή, των δικών της οργανισμών και τον σεβασμό της κυριαρχίας του Λιβάνου. [20] Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ψήφισε ομόφωνα να απαιτήσει την πλήρη συνεργασία της Συρίας με τους ερευνητές του ΟΗΕ για το θέμα, και τις δύο τελευταίες εκθέσεις του Μπράμερτζ επαίνεσε την πλήρη συνεργασία της Συρίας. [21]

Στις 30 Αυγούστου 2005, τέσσερις φιλοσύριοι Λιβανέζοι στρατηγοί (μερικοί από τους οποίους είχαν προωθήσει την ψευδή θεωρία του Αμπού Αντάς) συνελήφθησαν στη συνέχεια ως ύποπτοι για συνωμοσία για τη διάπραξη φόνου. Κρατήθηκαν χωρίς κατηγορία από τις λιβανικές αρχές για τέσσερα χρόνια και αφέθηκαν ελεύθεροι από το όταν ανέλαβε την έρευνα το 2009. [22] Ο Μουσταφά Χαμντάν, πρώην επικεφαλής της ταξιαρχίας της Προεδρικής Φρουράς του Λιβάνου, ο Τζαμίλ αλ Σαγιέντ, πρώην γενικός διευθυντής της Γενικής Ασφάλειας, ο Αλί αλ Χατζ, γενικός διευθυντής των λιβανικών δυνάμεων εσωτερικής ασφάλειας και ο Ρέιμοντ Αζάρ, πρώην διευθυντής των Στρατιωτικών Πληροφοριών αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από εντολή του δικαστή του STL μετά από αίτημα του εισαγγελέα λόγω έλλειψης στοιχείων. [23] Κατά την υποβολή του αιτήματος, ο εισαγγελέας είχε εξετάσει «ασυνέπειες στις δηλώσεις βασικών μαρτύρων και έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων που να υποστηρίζουν αυτές τις δηλώσεις».[24]

Ο υπουργός Εσωτερικών της Συρίας Γκάζι Κανάαν έδωσε συνέντευξη τον Σεπτέμβριο του 2005 στην ομάδα του Ντέτλεβ Μεχλίς ως μάρτυρας της δολοφονίας. [25] Ο Κανάαν αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη στη δολοφονία. Στις 12 Οκτωβρίου ο Κανάαν βρέθηκε νεκρός με τραύμα από πυροβολισμό στο κεφάλι στο γραφείο του στη Δαμασκό. [26] [25] Η συριακή κυβέρνηση είπε ότι επρόκειτο για αυτοκτονία, αν και άλλοι ισχυρίστηκαν ότι επρόκειτο για δολοφονία για να κόψει τη σχέση μεταξύ του θανάτου του Χαρίρι και του καθεστώτος. [27]

Στις 30 Δεκεμβρίου 2005, ο πρώην αντιπρόεδρος της Συρίας Αμπντούλ Χαλίμ Χαντάμ σε μια τηλεοπτική συνέντευξη ενέπλεξε τον Άσαντ στη δολοφονία και είπε ότι ο Άσαντ απείλησε προσωπικά τον Χαρίρι τους μήνες πριν από το θάνατό του. [28] Αυτή η συνέντευξη έκανε τους Σύρους βουλευτές να απαιτήσουν να αποδοθούν κατηγορίες για προδοσία κατά του Χαντάμ. [28]

Μερικά από τα ιερά των σωματοφυλάκων του Χαρίρι.

Στις 18 Δεκεμβρίου 2006, μια έκθεση προόδου από τον πρώην επικεφαλής της έρευνας, Σερτζ Μπράμερτζ, ανέφερε ότι στοιχεία DNA που συλλέχθηκαν από τον τόπο του εγκλήματος υποδηλώνουν ότι η δολοφονία μπορεί να είναι πράξη ενός νεαρού άνδρα βομβιστή αυτοκτονίας. [29]

Στις 28 Μαρτίου 2008, η 10η έκθεση της Διεθνούς Ανεξάρτητης Ερευνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ διαπίστωσε ότι «ένα δίκτυο ατόμων ενήργησε από κοινού για να πραγματοποιήσει τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι και ότι αυτό το εγκληματικό δίκτυο – το «Δίκτυο Χαρίρι» – ή μέρη του συνδέονται με ορισμένες από τις άλλες υποθέσεις εντός της εντολής της επιτροπής». [30] [31]

Το Συμβούλιο Ασφαλείας παρέτεινε την εντολή για την έρευνα, η οποία επρόκειτο να ολοκληρωθεί τον Δεκέμβριο του 2008, έως τις 28 Φεβρουαρίου 2009. [32]

Στις 7 Φεβρουαρίου 2012, η τουρκική εφημερίδα Hürriyet ανέφερε ότι ερευνητές από τα Ηνωμένα Έθνη πήραν συνέντευξη από τον Λουάι Σάκκα, που ενδιαφέρθηκαν να μάθουν εάν είχε παίξει κάποιο ρόλο στη δολοφονία. [33]

Ειδικό Δικαστήριο του ΟΗΕ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κυβέρνηση του Λιβάνου και τα Ηνωμένα Έθνη συμφώνησαν να ιδρύσουν ένα Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο το 2007, υπογράφοντας τη συμφωνία στις 23 Ιανουαρίου 2007 και στις 6 Φεβρουαρίου 2007 αντίστοιχα. Όταν η συμφωνία στάλθηκε στο κοινοβούλιο του Λιβάνου για επικύρωση, ο Πρόεδρος αρνήθηκε να συγκαλέσει τη Βουλή για να την ψηφίσει. [34] Μετά από αίτημα της πλειοψηφίας των μελών του λιβανικού κοινοβουλίου [35] και του Πρωθυπουργού, [36] το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε την απόφαση 1757, εφαρμόζοντας τη συμφωνία. [37]

Για λόγους ασφάλειας, διοικητικής αποτελεσματικότητας και δικαιοσύνης, [38] το δικαστήριο έχει την έδρα του έξω από τον Λίβανο, στο Leidschendam, στα περίχωρα της Χάγης, στην Ολλανδία. Οι εγκαταστάσεις του δικαστηρίου είναι τα πρώην κεντρικά γραφεία της Ολλανδικής Γενικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και Ασφαλείας. [39] [40] Οι Κάτω Χώρες συμφώνησαν αρχικά να φιλοξενήσουν το δικαστήριο στις 21 Δεκεμβρίου 2007. [41] Το δικαστήριο άνοιξε την 1η Μαρτίου 2009. [42]

Το δικαστήριο είναι το πρώτο διεθνές δικαστήριο που διώκει την τρομοκρατία ως διακριτό έγκλημα. [43] [44]

Στις 29 Απριλίου 2009, μετά από αίτημα του εισαγγελέα Ντανιέλ Μπελεμάρ, ο ανακριτής έκρινε ότι οι τέσσερις ύποπτοι που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της έρευνας δεν μπορούσαν να θεωρηθούν «ούτε ως ύποπτοι ούτε ως κατηγορούμενοι στη διαδικασία που εκκρεμούσε ενώπιον του Δικαστηρίου» και διέταξε την άνευ όρων απελευθέρωση τους. [45] Οι συλληφθέντες ήταν ο στρατηγός Τζαμίλ αλ Σαγιέντ (αρχηγός Γενικής Ασφάλειας), ο στρατηγός Αλί αλ Χατζ (αρχηγός των δυνάμεων εσωτερικής ασφάλειας), ο ταξίαρχος Ρέιμοντ Αζάρ (αρχηγός της υπηρεσίας πληροφοριών του στρατού) και ο ταξίαρχος Μουσταφά Χαμντάν ( επικεφαλής της προεδρικής φρουράς). Θεωρούμενοι ως οι κύριοι πράκτορες της Συρίας εκείνη την εποχή, πέρασαν σχεδόν 3 χρόνια και 8 μήνες υπό κράτηση μετά τη σύλληψή τους από τις λιβανικές αρχές την 1η Σεπτεμβρίου 2005, και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν απαγγέλθηκαν ποτέ κατηγορίες εναντίον τους. Η αποφυλάκισή τους έγινε εν μέσω τεταμένης πολιτικής ατμόσφαιρας στον Λίβανο, λόγω της επίσημα παραδεκτής βαριάς πολιτικοποίησης της υπόθεσης. Αρκετές αντισυριακές πολιτικές προσωπικότητες έχουν δηλώσει ότι «[εμείς] τους θεωρούμε ακόμη ένοχους». 

Στις 30 Ιουνίου 2011, η Haaretz ανέφερε ότι το Δικαστήριο είχε υποβάλει στον Γενικό Εισαγγελέα του Λιβάνου κατηγορίες για τέσσερα μέλη της Χεζμπολάχ του Λιβάνου και έναν αλλοδαπό. Τα κατηγορητήρια επιδόθηκαν από εκπροσώπους του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. [46]

Μία από τις ηγετικές προσωπικότητες του Ειδικού Δικαστηρίου ήταν ο Λιβανέζος ταξίαρχος Βίσαμ αλ-Χασάν. Στις 19 Οκτωβρίου 2012, ο αλ-Χασάν δολοφονήθηκε σε έκρηξη αυτοκινήτου στην περιοχή Achrafieh της Βηρυτού. [47]

Η ποινική διώξη ξεκίνησε στις 16 Ιανουαρίου 2014 [48] με εναρκτήρια δήλωση από την εισαγγελία. [49] Ο Σαλίμ Τζαμίλ Αγιάς, ο Χασάν Χαμπίμπ Μερχί, ο Χουσέιν Χασσάν Ονέισι και ο Ασάντ Χασσάν Σάμπρα δικάστηκαν ερήμην, [50] καθώς διαπιστώθηκε ότι είχαν διαφύγει και δεν ήθελαν να συμμετάσχουν στη δίκη. [51]

Στις 18 Αυγούστου 2020, το Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο έκρινε τον Σαλίμ Αγιάς, έναν μεσαίο στέλεχος της Χεζμπολάχ, ένοχο ερήμην για πέντε κατηγορίες συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας από πρόθεση του Χαρίρι με πρόθεση με χρήση εκρηκτικών υλών. Άλλοι τρεις κατηγορούμενοι αθωώθηκαν. Η επιτροπή των δικαστών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η ηγεσία της Χεζμπολάχ είχε οποιαδήποτε ανάμειξη στη δολοφονία του Χαρίρι και δεν υπάρχουν άμεσες ενδείξεις ανάμειξης της Συρίας». Η Χεζμπολάχ αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη και ο αρχηγός της, Χασάν Νασράλα, αρνήθηκε να επιτρέψει τη σύλληψη του Αγιάς. [5] [52] Αυτό συνέβη παρά το γεγονός ότι ήδη από το 2015 το δικαστήριο (με βάση παλαιότερη εργασία του λιβανέζου αρχηγού της αστυνομίας Βίσαμ Αιντ, ο οποίος δολοφονήθηκε το 2008) είχε αποκαλύψει πέντε ομάδες κινητών τηλεφώνων που περιλάμβαναν δεκάδες πράκτορες. Οι μόνοι πράκτορες που το δικαστήριο μπόρεσε να ταυτοποιήσει ήταν ο Αγιάς (ο αρχηγός της μονάδας Jaber Force της Χεζμπολάχ), ο Μερχί (διοικητής των ειδικών δυνάμεων της Χεζμπολάχ στο Λίβανο), ο Ονέισι (σύμφωνα με τους εισαγγελείς ο άνθρωπος που παρέσυρε τον Αντάς να αναλάβει την ευθύνη ψευδώς) και ο Μουσταφά Μπαντρεντίν, στρατιωτικός ηγέτης της Χεζμπολάχ που δολοφονήθηκε το 2016. [2]

Τον Μάρτιο του 2021, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόσφεραν ανταμοιβή 10 εκατομμυρίων δολαρίων για την παροχή πληροφοριών σχετικά με τον Σαλίμ Αγιάς, ως βασικό ύποπτο της Χεζμπολάχ που καταδικάστηκε για τη δολοφονία του Χαρίρι. [53]

Εμπλοκή της Χεζμπολάχ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Αύγουστο του 2010, ως απάντηση στην ειδοποίηση ότι το δικαστήριο του ΟΗΕ θα απήγγειλε κατηγορίες για ορισμένα μέλη της Χεζμπολάχ, ο Γενικός Γραμματέας της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα δήλωσε ότι το Ισραήλ αναζητούσε τρόπο να δολοφονήσει τον Χαρίρι ήδη από το 1993 προκειμένου να δημιουργήσει πολιτικό χάος που θα ανάγκαζε τη Συρία να να αποσυρθεί από τον Λίβανο και να διαιωνίσει μια αντισυριακή ατμόσφαιρα στον Λίβανο στον απόηχο της δολοφονίας. Συνέχισε λέγοντας ότι το 1996 η Χεζμπολάχ συνέλαβε έναν πράκτορα που εργαζόταν για το Ισραήλ με το όνομα Αχμέντ Νασράλα –καμία σχέση με τον Χασάν Νασράλα– ο οποίος φέρεται να επικοινώνησε με πρόσωπα της ασφαλείας του Χαρίρι και τους είπε ότι είχε βάσιμες αποδείξεις ότι η Χεζμπολάχ σχεδίαζε να του αφαιρέσει τη ζωή. Στη συνέχεια ο Χαρίρι επικοινώνησε με τη Χεζμπολάχ και τους ενημέρωσε για την κατάσταση. [54] Ο Σαάντ Χαρίρι (γιος του Χαρίρι, ο οποίος έχει επίσης διατελέσει πρωθυπουργός του Λιβάνου) απάντησε ότι τα Ηνωμένα Έθνη πρέπει να διερευνήσουν αυτούς τους ισχυρισμούς. [55]

Επακόλουθα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χαρίρι είχε μεγάλη εκτίμηση μεταξύ των διεθνών ηγετών, όπως για παράδειγμα, ήταν στενός φίλος του Γάλλου Προέδρου Ζακ Σιράκ. Λίγοι ένιωθαν ότι ήταν απειλή, λόγω των δεσμών του με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Δύση. Ο Σιράκ ήταν ένας από τους πρώτους ξένους αξιωματούχους που εξέφρασαν τα συλλυπητήρια τους στη χήρα του Χαρίρι αυτοπροσώπως στο σπίτι της στη Βηρυτό. Με παρότρυνση του δημιουργήθηκε και το Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο.

Μετά το θάνατο του Χαρίρι, υπήρξαν αρκετοί άλλες βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες εναντίον αντισυριακών προσωπικοτήτων. Μεταξύ αυτών ήταν οι Samir Kassir, George Hawi, Gebran Tueni, Pierre Amine Gemayel και Walid Eido . [56] [57] [58] Επίσης έγιναν απόπειρες δολοφονίας κατά των Elias Murr, May Chidiac και Samir Shehade (ο οποίος ερευνούσε τον θάνατο του Χαρίρι). [59] [60] [61]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Rudy Jaafar and Maria J. Stephan. (2009). "Lebanon's Independence Intifada: How an Unarmed Insurrection Expelled Syrian Forces", in Maria J. Stephan (ed.), Civilian Jihad: Nonviolent Struggle, Democratization, and Governance in the Middle East, New York: Palgrave Macmillan, pp. 169–85.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Ronen Bergman. (15 February 2015). "The Hezbollah Connection". The New York Times Magazine. Retrieved 5 August 2020.
  3. ↑ «CBC Investigation: Who killed Lebanon's Rafik Hariri? – inquiry chief». https://www.cbc.ca/news/world/cbc-investigation-who-killed-lebanon-s-rafik-hariri-1.874820. 
  4. ↑ Avi Issacharoff (9 November 2010). «Report: Hariri tribunal to link top Hezbollah figures to assassination». Haaretz. http://www.haaretz.com/print-edition/news/report-hariri-tribunal-to-link-top-hezbollah-figures-to-assassination-1.323683. Ανακτήθηκε στις 23 October 2012. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 «Rafik Hariri tribunal: Guilty verdict over assassination of Lebanon ex-PM». BBC News. 18 August 2020. https://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-53601710. Ανακτήθηκε στις 19 August 2020. 
  6. ↑ Neil MacFarquhar. (20 March 2005). "Behind Lebanon Upheaval, 2 Men's Fateful Clash", The New York Times.
  7. ↑ Warren Hoge. (25 March 2005). "U.N. Cites Syria as factor in Lebanese assassination", The New York Times.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 «Report of the International Independent Investigation Commission established pursuant to Security 1595 (2005)». UN. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2012. 
  9. ↑ "Assad: 'No Syrian Officer Put a Gun to Hariri's Head. I Never Threatened Him'". Narkive. Retrieved 6 July 2019.
  10. ↑ "Security chiefs held over Hariri murder". 31 August 2005, The Telegraph.
  11. ↑ «Former Syrian VP Says Assad Was Involved in Hariri's Death». Haaretz. 30 December 2005. https://www.haaretz.com/2005-12-30/ty-article/former-syrian-vp-says-assad-was-involved-in-hariris-death/0000017f-f7fc-d318-afff-f7ffb66a0000. 
  12. ↑ Whitaker, Brian (23 June 2022). «Unaccountable in Lebanon: How a PM’s Killers Got Away With It». News Lines Magazine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 June 2022. https://web.archive.org/web/20220623115022/https://newlinesmag.com/essays/unaccountable-in-lebanon-how-a-pms-killers-got-away-with-it/. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Brian Whitaker (22 June 2005). «Beirut murder mystery». The Guardian. https://www.theguardian.com/world/2005/jun/22/worlddispatch.syria. Ανακτήθηκε στις 25 October 2012. 
  14. ↑ Joshua Hammer. (December 2008). "Getting Away With Murder?" The Atlantic, December 2008.
  15. ↑ "UN Harīrī probe implicates Syria", BBC News, 21 October 2005.
  16. ↑ John Kifner and Warren Hoge (21 October 2005). "Top Syrian seen as prime suspect in assassination". The New York Times.
  17. ↑ Mehlis, Detlev (19 Οκτωβρίου 2005). «Report of the International Independent Investigation Commission Established Pursuant to Security Council Resolution 1595 (2005)» (PDF). σελ. 7. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 21 Οκτωβρίου 2005. 
  18. ↑ Reichman, Deb (21 Οκτωβρίου 2005). «Bush urges UN to act on charge of Syrian involvement in assassination». The Seattle Times (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2023. 
  19. ↑ "President Discusses Mehlis Report from United Nations: Ronald Reagan Presidential Library, Simi Valley, California". White House Office of the Press Secretary. (21 October 2005).
  20. ↑ "Lebanon agrees to Harīrī inquiry", BBC News, 25 March 2005.
  21. ↑ Lynch Colum; Robin Wright. «U.N. pressures Syria on assassination probe». The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2005/10/31/AR2005103100297_pf.html. Ανακτήθηκε στις 22 May 2010. 
  22. ↑ «Generals held in Hariri killing walk free». CNN. 29 April 2005. http://edition.cnn.com/2009/WORLD/meast/04/29/lebanon.generals.released/. Ανακτήθηκε στις 3 March 2017. 
  23. ↑ «Order Regarding the Detention of Persons Detained in Lebanon in Connection with the Case of the Attack against Prime Minister Rafiq Hariri and Others». STL Pre-Trial Chamber. 29 Απριλίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2017. 
  24. ↑ «Order Regarding the Detention of Persons Detained in Lebanon in Connection with the Case of the Attack against Prime Minister Rafiq Hariri and Others». STL Pre-Trial Chamber. 29 Απριλίου 2009. paragraph 34(vi). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2017. 
  25. ↑ 25,0 25,1 «Syrian minister commits suicide». CNN. 13 October 2005. http://edition.cnn.com/2005/WORLD/meast/10/12/syria.minister/index.html. Ανακτήθηκε στις 7 July 2012. 
  26. ↑ «Syrian minister 'commits suicide'». BBC. 12 October 2005. http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4334442.stm. Ανακτήθηκε στις 7 July 2012. 
  27. ↑ Horacio Calderon (25 Αυγούστου 2010). «Winds of War in the Levant and Middle East The Hariri and AMIA cases» (Working Papers 14). CAEI. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2012. 
  28. ↑ 28,0 28,1 "Harīrī 'threatened by Syria head'". BBC News. 30 December 2005.
  29. ↑ "UN probe into murder of former Lebanese leader nears sensitive stage – inquiry chief". 18 December 2006. United Nations. Retrieved 5 August 2020.
  30. ↑ «UN says 'network' killed Hariri». BBC News. 28 March 2008. http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/7319173.stm. Ανακτήθηκε στις 28 March 2008. 
  31. ↑ Adam Zagorin. (16 April 2008). "Syria, US at Odds Over Hariri Probe". Time.
  32. ↑ "Security Council extends probe into Lebanon killings for another two months". UN News Centre. 17 December 2008.
  33. ↑ «United Nations commission in Istanbul to investigate Louai Sakka». Hurriyet. 7 February 2012. http://www.hurriyet.com.tr/english/6177438.asp?gid=74. Ανακτήθηκε στις 6 August 2012. «Two members of the United Nations International Investigative Commission are in Istanbul to research possible links between top Al Qaeda operative Louai Sakka and the assassination two years ago of former Lebanese prime minister Rafik Hariri.» 
  34. ↑ «Lebanon's Siniora asks U.N. to set up Hariri court». Reuters. 14 Μαΐου 2007. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2017. 
  35. ↑ «Ban Ki-moon receives Lebanese memo on planned tribunal for Hariri killing». United Nations News Centre. 4 Απριλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2017. 
  36. ↑ «Letter dated 15 May 2007 from the Secretary-General to the President of the Security Council» (PDF). United Nations Security Council. 16 Μαΐου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 2 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2017. 
  37. ↑ «UN Security Council Resolution 1757(2007)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2016. 
  38. ↑ «UN Security Council Resolution 1757 (2007)». Annex – Agreement between the United Nations and the Lebanese Republic on the establishment of a Special Tribunal for Lebanon, Article 8. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2016. 
  39. ↑ «Lebanon's Special Tribunal to be located in former Dutch Intelligence HQ». NOW News. 21 Δεκεμβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2016. 
  40. ↑ "Hariri court to be based in former Dutch intelligence HQ: official"
  41. ↑ «Special Tribunal for Lebanon to be Based at The Hague». United Nations News Centre. 21 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2017. 
  42. ↑ «Security Council Press Statement On Special Tribunal for Lebanon». United Nations Security Council. 3 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2017. 
  43. ↑ David Tolbert (2014). «Introduction: A Very Special Tribunal». Στο: Amal Alamuddin. The Special Tribunal for Lebanon: Law and Practice. Oxford University Press. σελίδες 1–9. ISBN 978-0-19-968745-9. 
  44. ↑ "Lebanon's groundbreaking tribunal". 21 April 2006. BBC News. Retrieved 5 August 2020.
  45. ↑ «Order Regarding the Detention of Persons Detained in Lebanon in Connection With the Case of the Attack Against Prime Minister Rafiq Hariri and Others». STL. 29 Απριλίου 2009. paragraph 39. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2017. 
  46. ↑ «Report: Hezbollah officials receive indictments in Hariri murder probe». Haaretz. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 September 2011. https://web.archive.org/web/20110903082809/http://www.haaretz.com/news/international/report-hezbollah-officials-receive-indictments-in-hariri-murder-probe-1.370449. Ανακτήθηκε στις 23 October 2012. 
  47. ↑ «unknown». Naharnet. http://www.naharnet.com/domino/tn/newsdesk.nsf/Lebanon/7C63EB502943632FC22577E4002190AC?OpenDocument. Ανακτήθηκε στις 23 October 2012. 
  48. ↑ «Media Advisory – Media Accreditation for Start of Trial at the STL». STL. 23 Δεκεμβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2013. 
  49. ↑ «Ayyash et al. Opening Statement». STL (youtube.com). 16 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2020. 
  50. ↑ «Press Release: In absentia proceedings». STL. 1 Φεβρουαρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Οκτωβρίου 2017. 
  51. ↑ «Decision to Hold Trial In Absentia». STL Trial Chamber. 1 Φεβρουαρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2023. 
  52. ↑ «Hezbollah member found guilty over killing of Rafik Hariri». The Guardian. 18 Αυγούστου 2020. 
  53. ↑ «US offers $10m for Hezbollah fugitive over Hariri killing». Arab News. 29 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2021. 
  54. ↑ "Nasrallah: Israel used secret agent to turn Lebanon gov't against Hezbollah". Haaretz. Retrieved 5 August 2020.
  55. ↑ "Lebanon PM: UN must probe claims of Israeli complicity in Hariri murder". Haaretz. Retrieved 5 August 2020.
  56. ↑ Mallat, Chibli. Lebanon's Cedar Revolution An essay on non-violence and justice (PDF). Mallat. σελ. 124. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 2 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2023. 
  57. ↑ «Chronology Of Events: 2005». Mediterranean Politics 11 (2): 279–308. 2006. doi:10.1080/13629390600683048. 
  58. ↑ «Hariri Reaches Out to Opponents, As Another anti-Syrian politician is Killed». Asharq Alawsat. 21 June 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 January 2014. https://web.archive.org/web/20140116185643/http://www.aawsat.net/2005/06/article55271081. Ανακτήθηκε στις 23 April 2013. 
  59. ↑ «Attacks on the Press 2005: Lebanon». Committee to Protect Journalists (στα Αγγλικά). 16 Φεβρουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2022. 
  60. ↑ AsiaNews.it. «Bomb wounds top intelligence officer». www.asianews.it (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2022. 
  61. ↑ Agencies (12 Ιουλίου 2005). «Lebanese minister hit by car bomb». the Guardian (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2022. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Jürgen Cain Külbel : Mordakte Hariri: Unterdrückte Spuren im Libanon, 2006,(ISBN 3-89706-860-5)
  • Jürgen Cain Külbel: Ietail Al-Hariri. Adellah Machfiyyah, 2006,(ISBN 3-89706-973-3)
  • Nicholas Blanford: Killing Mr. Lebanon: The Assassination of Rafiq Hariri and Its Impact on the Middle East, 2006,(ISBN 1-84511-202-4)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δολοφονία_του_Ραφίκ_Χαρίρι&oldid=10476715"